Cài đặt Steam
Đăng nhập
|
Ngôn ngữ
简体中文 (Hán giản thể)
繁體中文 (Hán phồn thể)
日本語 (Nhật)
한국어 (Hàn Quốc)
ไทย (Thái)
Български (Bungari)
Čeština (CH Séc)
Dansk (Đan Mạch)
Deutsch (Đức)
English (Anh)
Español - España (Tây Ban Nha - TBN)
Español - Latinoamérica (Tây Ban Nha cho Mỹ Latin)
Ελληνικά (Hy Lạp)
Français (Pháp)
Italiano (Ý)
Bahasa Indonesia (tiếng Indonesia)
Magyar (Hungary)
Nederlands (Hà Lan)
Norsk (Na Uy)
Polski (Ba Lan)
Português (Tiếng Bồ Đào Nha - BĐN)
Português - Brasil (Bồ Đào Nha - Brazil)
Română (Rumani)
Русский (Nga)
Suomi (Phần Lan)
Svenska (Thụy Điển)
Türkçe (Thổ Nhĩ Kỳ)
Українська (Ukraine)
Báo cáo lỗi dịch thuật
Me siento en el balcón mirando los guiris. Si me mirasen seguro que les pasaría por la cabeza que soy un escritor bohemio de pluma y papel. Si no fuera por mi portátil de más de mil euros. No tengo nada que decir, sólo cien tonterías. Cien palabras para calentarme las manos, el corazón y la cabeza. Cien palabras de mierda pero atrevidas, elocuentes y con las que se pueda confiar. Que pueda ser libre de estar equivocado o sonar bien. Escribir lo que significan a sonido de tecla. A mi espalda hay un piano y el teclado en el que escribo no suena tan bien. Pero sólo son cien palabras. De mierda. Sin más.