Останні рецензії користувача Mokry Tapczan

Gra w dużym skrócie opowiada historię pewnego programu w ciele robota, który budzi się wewnątrz ogrodu. Po przebudzeniu tajemniczy głos dobiegający ze wszystkich stron świata wyjawia nam swoje imię i nazywa swoim dzieckiem. Przemierzając ogród rozwiązujemy zagadki w celu zebrania tzw. sigili, które wyglądają po prostu jak zwykłe klocki z klasycznego "Tetrisa". Po zebraniu odpowiedniej ilości, możemy przy ich pomocy odblokować bramy prowadzące w różne inne zakątki świata, jednak warunek jest jeden - nie wolno nam wejść do wieży znajdującej się pomiędzy ogrodami. W trakcie podróży napotykamy na tajemnicze terminale, pliki oraz dziwne wiadomości które wprowadzają gracza w konsternację.

The Talos Principle VR to klasyczna wersja Talosa przeportowana na wirtualną rzeczywistość. Mam obie wersje i pomimo tego, że są fabularnie i zagadkowo takie same to tak naprawdę robiąc przejście z kompa na VR'a trzeba się tej gry uczyć od samego początku. Nie chodzi tutaj o inny typ sterowania - nie da się tego w pełni wyjaśnić słowami - co innego jest patrzeć na monitor i podziwiać grafikę lub detale, a zupełnie inne jest doświadczenie kiedy cały umysł przenosi się do tego świata gry. Właśnie ta imersja VR'a sprawia, że pomiędzy tymi grami jest wielka przepaść pod względem emocji jakich doświadcza gracz.

Interakcja z przedmiotami jest podobnie jak w klasycznej wersji ograniczona wyłącznie do przedmiotów z których musimy skorzystać by popchnąć fabułę do przodu. Standardowo, mamy 3 opcje poruszania się i tryb komfort dla osób wrażliwych - osobiście polecam chociaż spróbować to wyłączyć bo świetne uczucie jest kiedy wskakuje się na trampolinę lub wentylator.

Nie brakuje tutaj również - a jakże - bugów. Póki co udało mi się znaleźć dziwnego buga, który występuje w momencie próby wskakiwania na obiekty (w grze, nie w realu). Kiedy odpowiednio wyceluje się kontrolerem i będzie skakać przy murku to w pewnym momencie zostaniemy.........ciężko to nazwać "wystrzeleniem".................. po prostu wyje**** z prędkością 2,5 macha w powietrze, gdzie możemy na 2 sekundy zobaczyć całą mapę z góry, po czym uderzamy głową w "sufit" tego świata i spadamy pionowo jak po wielkiej linijce dokładnie w ten sam punkt z którego wystartowaliśmy. Przy kilku próbach można przebić się przez ten "sufit" nad którym prawo grawitacji już nie obowiązuje co jest jednoznaczne z brakiem możliwości powrotu na mapę, a każdy skok powoduje unoszenie nas coraz wyżej i wyżej aż w końcu (nie, nie spotkamy Elohima) lądujemy w limbo. Ot taki sobie bug.

Innym bugiem jaki znalazłem to brak możliwości zdobycia jednej z gwiazdek, ponieważ nie ma FIZYCZNEJ możliwości aby po zrobieniu małej wieżyczki z kostek która unosi się na głowie miny, wskoczyć na te kostki. W klasycznej wersji nie ma tego problemu, ale na VR'ze spędzając 30 minut na tym stosując wszelkie możliwe sposoby łącznie z podchodzeniem w pokoju, gra nie pozwala zrobić markera do skoku na tę wieżę, tak jakby była za daleko. Brakuje dosłownie pół metra, aby wskoczyć ale mina już bliżej nie podchodzi.

Podsumowując, gra to klasyczny Talos jednak w wersji VR doznamy dużo większych emocji poprzez przeniesienie się do świata Talosa. Dopiero tutaj można zobaczyć jak ogromny jest ten świat i jak ogromne są obiekty które zwiedzaliśmy w klasyku (o ile oczywiście miał ktoś przyjemność zagrać).

Pozdrawiam i polecam :)

Satisfactory to gra typu sandbox w której budujemy swoją fabrykę od podstaw wykorzystując złoża porozsiewane na całej mapie prowadząc przy tym badania dotyczące wykorzystania nowych pierwiastków do wdrożenia w naszej bazie. Wraz z technologią musimy dostosowywać naszą fabrykę w celu jak najlepszej automatyzacji. Podczas zwiedzania mapy należy uważać na obce formy życia, które będą starały się nas zabić gdy ich sprowokujemy podchodząc zbyt blisko.

Gra bardzo łudząco przypomina inną grę w 2D, a mianowicie "Factorio" z tą różnicą, że "Satisfactory" gramy z poziomu FPS. Grafika wygląda dość obiecująco jak na sandboxa, interakcja jest intuicyjna oraz bardzo prosta na tyle, że bardzo szybko zapamiętuje się odpowiednie klawisze. Zatrzymałem się na poziomie 4-tym mojej bazy jednak jest to stan na moment pisania tej recenzji.

Wciąż to Early Access i zdarzają się błędy typu zrespienie się "elektroślimaka" w skale przez co nie mam możliwości podniesienia go, a raz udało mi się iść przez skały jak na "wallhacku" dość spory kawałek jednak po wyjściu przeszkoda w postaci skał zaczęła prawidłowo funkcjonować. Przez skały można czasami zaglądać tak jakby ich nie było, a najlepsze co znalazłem (choć nie zaliczyłbym tego do błędów w grze) zbudowanie poduszki żelowej ma ciekawe właściwości - patrząc przez nią w nocy na otoczenie działa jak "noktowizor", jednak efekt już ten nie występuje po wejściu do żelowej poduszki, Ciekawi mnie czy to celowy zabieg.

Generalnie grę polecam pomimo early access. Jeżeli lubiałeś Factorio, to "Satisfactory" również Ci się spodoba.

Satysfakcja z fabryki gwarantowana.

Gra jest bardzo ciekawa, ale bez polskiego tłumaczenia trzeba się domyślać wielu rzeczy. Jako, że nie jestem biegły z języka angielskiego, ale rozumiem piąte przez dziesiąte to dałem radę jakoś wydedukować z samouczka podstawowe rzeczy.

Wolałbym, aby gra była w pełni spolszczona - wtedy na spokojnie można usiąść i zacząć tworzyć jakieś pojazdy i wypełniać zlecenia bo na dłuższą metę gra zaczyna za bardzo męczyć psychicznie, a jest bardzo dużo rzeczy na które trzeba zwracać uwagę przez rozbudowaną fizykę.

Chciałbym na spokojnie wszystko tworzyć, zamiast skupiać się na tym żeby 5 razy przeczytać zlecenie i zrozumieć jakie dokładnie wymagania muszę spełnić by otrzymać kasę. Zdarzało się, że przez tę barierę językową przeoczyłem jakąś istotną rzecz którą trzeba było zrobić wcześniej i wszystko co robiłem później było bezsensownym marnowaniem czasu na grę na którą też nie mogę przeznaczyć całego dnia - to mnie najbardziej denerwuje. Gdyby tylko było napisane po polsku to wiedziałbym od początku co dokładnie muszę zrobić.

Póki co recenzja na "NIE" ponieważ nie ukrywam, że te 50h które widnieje to było bardziej wymęczone i nie mogę powiedzieć, że granie sprawiało mi do końca radość. Robiłem wiele podejść i wniosek jest jeden:
please add polish language to the game for more fun and better experience.

Gra spoko i za każdym razem jak jest update patrzę czy może tym razem dodali spolszczenie i mam nadzieję że doczekam tego momentu w najbliższym czasie.

Pozdro

Do gry wymagana jest kamerka firmy Creative Senz3D do śledzenia ruchu rąk by sterować portal gunem.
Problem jednak jest taki, że nawet posiadanie jej nic nie da ponieważ gra została stworzona jeszcze na podstawie starej wersji sterowników, które były na tamten czas obsługiwane przez tą kamerkę. Znalezienie ich i instalacja także nic nie da, ponieważ obecnie sterowniki które obsługują Senz3D zwą się "Intel Realsense SDK", a tamte stare sterowniki nie będą działać poprawnie - kamerka się po prostu nie włączy. Jedynie ta instalacja sprawi, że gra włączy się do menu ale dalej podróż się kończy ponieważ od razu wywala info, żeby podłączyć kamerkę Senz3D, a ta nie będzie działać ze starymi sterami.

Aby to śmigało według zamysłu, twórca musiałby przenieść te grę ze starych sterowników "Intel Perceptual Computing SDK" na obecnego "Intel Realsense SDK".

Ot cała filozofia. Recenzja na "Tak", bo jestem fanem portala i naprawdę chciałbym kiedyś zagrać tę wersję.

Przyjemna gra kooperacyjna w której należy wyeliminować wroga lub przejąć kontrolę nad strategicznymi punktami.
Mamy do dyspozycji 4 różne statki różniące się statystykami jak i rolami w drużynie:

Niszczyciel - szybki ale papierowy. Może stawiać zasłonę dymną i storpedować przeciwnika z nienacka. Zadaje przeciętne obrażenia z dział.
Krążownik - balans pomiędzy szybkością i wytrzymałością. Może używać sondy echolokacyjnej pozwalająca wykryć wroga zanim zostanie dostrzeżony. Na wyższych tierach może też używać torped. Siła ognia średnio - wysoka.
Pancernik - powolny ale twardy. Może się uleczać o pewien procent życia. Bardzo długie przeładowanie dział, jednak celnie wystrzelona salwa zadaje potężne obrażenia.
Lotniskowiec - średnio szybki i niewiele bardziej opancerzony od niszczyciela. Lotniskowiec nie uczestniczy jako tako w walce bezpośredniej lecz wysyła samoloty bojowe którymi to sterujemy i wspieramy pozostałe statki atakami z powietrza bombardując je pociskami lub torpedami.

Walka toczy się powoli i trzeba myśleć z wyprzedzeniem, ponieważ statek nie ma możliwości skręcania jak samochód a potrzebuje czasu by zrobić zwrot. Dodatkowo trzeba uważać na wyspy by nie utknąć na mieliźnie, aby stać się tarczą strzelniczą dla wrogich statków. Spokojna gra w której można się zrelaksować. Na początku trzeba uważać na to gdzie się płynie bo skupiając się na strzelaniu można przypadkiem staranować sojuszniczy okręt lub co gorsza wypuścić torpedy w miejscu gdzie nasz sojusznik będzie przecinał im drogę przez co możemy go niechcący storpedować.

Generalnie gra jest spoko i jak najbardziej polecam :)

Bardzo przyjemna gra rytmiczna, w której musimy przecinać klocki mieczem tego samego koloru oraz we właściwym kierunku, a wszystko to w rytm piosenki. Oprócz tego co jakiś czas pojawiają się kolorowe ściany lecące w naszym kierunku, przed którymi musimy dobierać odpowiednie uniki w zależności do zbliżającej się ściany - czasami jest to tylko unik w bok, a czasami unik i kucnięcie w tym samym czasie.

W grze mamy do wyboru 5 poziomów trudności (easy, normal, hard, expert, expert+), które prócz ilości klocków zaczynają od nas wymagać coraz to innych ruchów. Jak się można domyśleć, największa zabawa zaczyna się kiedy wstępujemy do grona osób, którzy poniżej poziomu Expert+ nie schodzą jednak nie trzeba tak wysoko zachodzić bo już na expercie można się świetnie bawić.

Gra oferuje także szereg modyfikacji utrudniających rozgrywkę w zamian zwiększając nasz mnożnik punktów (szybsze tempo, znikające strzałki, niewidzialne klocki) oraz ułatwiające rozgrywkę lecz w zamian zmniejszające nam mnożnik punktów (wolniejsze tempo, brak ścian, brak bomb, nieśmiertelność).
Piosenki możemy także ogrywać w 3 różnych trybach:
"Dual sword" - kroimy klocki dwoma mieczami w odpowiednich kierunkach,
"One hand sword" - kroimy klocki tylko jednym mieczem (niebieskim) w odpowiednich kierunkach,
"No arrow" - tryb taki sam jak dual sword, z tym że klocki kroimy w dowolny sposób.

Jeśli chodzi o kosmetykę, twórcy dodali funkcję zmiany kolorów klocków, ścian oraz laserów "tańczących" w tle. Możemy również dostosować rodzaj tła. Więcej opcji możemy znaleźć poprzez wgranie modów ze społeczności, która znajduje się na discordzie.

Na chwilę obecną Beat Saber posiada darmowych 28 piosenek (Original Soundtrack Vol. 1, Vol. 2, Vol. 3, Extras). Dodatkowo możemy rozszerzyć naszą bibliotekę o 3 DLC (Monstercat Music Pack Vol. 1, Imagine Dragons Music Pack, Panic! At The Disco Music Pack), które odblokowują nam łącznie kolejnych 24 piosenek do ogrania na wszystkich poziomach trudności. Twórcy umożliwili także ściągnięcie i wgranie piosenek stworzonych przez społeczność lub stworzenie własnej tzw. "beatmap'y" wprowadzając do gry edytor poziomów.

To by było na tyle jeśli chodzi o techniczne szczegóły na temat gry.

Po 329h gry który tyle właśnie wynosi w momencie pisania tej recenzji stwierdzam, że to bardzo ciekawa gra z unikalną mechaniką w porównaniu do standardowych gier. Łączy elementy fitness wraz z grą, a potęgująca doznania muzyka grająca w tle pozwala poczuć "flow" na takim poziomie, że grając szybkie piosenki niektóre ruchy zaczynamy wykonywać podświadomie, a dopiero gdy skończy się piosenka zdajemy sobie sprawę jakie to było dziwne uczucie. Beat Saber uczy nas podobnie jak FPS'y pamięci mięśniowej przez co pozornie jak ja to nazywam "psychiczne piosenki", są jak najbardziej realne do zagrania tylko należy nauczyć nasze ciało takich ruchów + wiedzieć czego się spodziewać w danym fragmencie piosenki.

Jeśli posiadasz zestaw do wirtualnej rzeczywistości i zastanawiasz się czy kupić tę grę to moja odpowiedź brzmi: Kupuj śmiało. Cena co prawda jest dość wysoka jednak bardzo adekwatna do tego co oferuje. Gram w tę grę już niemal rok i ciągle mi się nie nudzi. Każdy bez względu na wiek, może się świetnie bawić.

Tak to wygląda w praktyce:
https://www.youtube.com/watch?v=ziJe08kRIDU

Pozdro

Gra jest fajna, z tym że nie ma kompletnie z kim pograć coop'a. Udało mi się raptem 3 razy zagrać z kimś, a tak to całą kampanię przechodziłem solo. Jeśli chodzi o sterowanie, to grałem na HTC'ku i jest łatwe i intuicyjne. Jedynie na co mogę narzekać, to na brak wystarczającej przestrzeni w pomieszczeniu, dlatego moja roleta na oknie została już zastrzelona, pokrojona katanami i zbombardowana pięściami. Gdyby było więcej graczy na EU, gra byłaby dużo fajniejsza.

Pozdro

To krótkie demo mające przedstawić możliwości kontrolerów Valve index, ale na standardowym Vive'ie też śmiga z tym że gra ostrzega nas na wstępie, że w przypadku innego zestawu VR mogą wystąpić problemy.
Machamy rękami, gramy w kamień, papier, nożyce i witamy się z robotyczną ręką w nieskończoność.
Jeżeli ktoś zobaczył grę z nazwą "Aperture" w tytule myśląc, że to jakaś nowa super gra z uniwersum portala (tak jak np. JA ^_^) to się rozczaruje - to zwykłe demo technologiczne, ale i tak warto zagrać choćby po to, żeby się na te 20min przenieść do świata portala i przejechać windą :)

Krótka ale przyjemna gra w klimacie Portal Stories: Mel.
Bardzo chciałbym, aby była możliwość gry całej fabuły w trybie VR. Zawsze chciałem poczuć się wewnątrz świata portala i mam nadzieję, że twórcy przeportują tę grę :)

Pozdrawiam :)

Grałem w tę gierkę juz daaawno temu jeszcze na moim dawnym laptopie, a wcześniej starej stacjonarce kiedy faktycznie w tej grze istniało dużo więcej serwerów. Teraz ta gra jest praktycznie martwa, jednak są wciąż gracze, którzy zbierają się najczęściej w piątek i grają dla zwykłego fun'u.

Co do gry - gierka jest połączeniem RTS'a i FPS'a. W praktyce mecz wygląda tak, że respią się 2 drużyny i każdy kto chciałby zostać komandorem, zaznacza odpowiednią opcję i po jakimś czasie gra spośród tych osób, wybiera jedną i pyta ją o pozwolenie nadania rangi komandora. Ta osoba, zasiada w bunkrze na fotelu, widzi całą mapę z góry i rozbudowuje bazę o nowe elektrownie, słupy, działka, spawny i prowadzi badania wzmacniające drużynę. Pozostali gracze, grają z poziomu pierwszej osoby i mają za zadanie wspomagać komandora poprzez przejmowanie i utrzymywanie zasobów (małe i duże kropki na mapie) do czasu aż komandor będzie w stanie się rozbudować na tyle by je odpowiednio zabezpieczyć.

Jeśli chodzi o klasy to mamy do wyboru 4 - każda posiada unikalną zdolność która jest przydatna przeciwko jednej klasie, jednak całkowicie bezużyteczna przeciwko innej co daje graczom możliwość uzupełniania swoich umiejętności.
Są takie klasy jak :
Exo - tanker z minigunem lub wyrzutnią rakiet ze zdolnością unieruchomienia swojego kombinezonu i niemal zniwelowania rozrzutu z broni.
Stealth - zabójca ze sztyletami/karabinem maszynowym lub snajperką ze zdolnością znikania.
Assault - szturmowiec z karabinem/snajperką lub granatnikiem ze zdolnością noktowizji i widzenia termowizyjngo.
Support - wsparcie z karabinem/miotaczem ognia lub shotgunem z możliwością wspierania graczy poprzez używanie leczących apteczek albo amunicji. Wspierający może także używać spawarki aby pomagać w naprawie budynków lub niszczenia wrogich.

Standardowy mecz wyglądał tak, że jeżeli były dwie drużyny i w przeciwnej drużynie grał komandor mający powiedzmy "Zwykłe" pojęcie o swojej roli w drużynie - tzn. wie co ma robić i potrafi budować, a w przeciwnej drużynie gracze tylko biegają bez celu ostrzeliwując się - to po 5ciu minutach, taka gra już jest praktycznie przegrana. Wystarczy, że gracze będą z przeciwnej drużyny chociaż wykazywać inicjatywe wspomagania komandora nawet jesli im to kiepsko wychodzi to dla takiego teamu, gra jest przegrana. Wejście w ostatniej chwili kogoś na role komandora absolutnie nic nie da, bo nie ma za co budować. Kiedy do drużyn wchodziło po 4ech graczy, mocno współpracujących i każdy z nich miał w małym palcu obcykane to co i jak robić, to niekiedy jeden mecz trwał nawet po 2h. Później admini już ustawiali czas gry na 90minut bo były sytuacje gdzie wojna stawała w miejscu - pozycja dająca najwięcej zasobów co chwilę zmieniała właściciela. W jednym miejscu walka mogła trwać bez końca przesuwając się naprzemiennie o 2-3 przeszkody do przodu i do tyłu, ale jak już udało się taką wojne wygrać i zobaczyć na ekranie napis "Consortium WIN" to był po prostu orgazm :D

Gierka nadawałaby się do E-sportu, jednak nie posiada wsparcia twórcy przez co wiele musiałoby w tej grze zostać załatane, by to miało ręce i nogi. Na niektórych mapach można budować pod mapą lub w ścianach - wystarczy odpowiednio ustawić kamerę. Szkoda, bo gierka jest naprawdę super. Wymaga dobrego zgrania drużyny i przede wszystkim komunikacji pomiędzy komandorem, a pozostałymi graczami co dawało największą frajdę. W żadnej grze nie widziałem jeszcze aby 16 osób w teamie rozmawiało ze sobą i współpracowało w rolach, w których sami czuli się najlepiej - coś pięknego. Grafiką nie powala i nie będzie powalać bo to silnik source, jednak grywalność tej gry zostawiła mi sporo wspomnień i emocji, których teraz już raczej nie doświadczę w obecnych grach.

Czy polecam gierkę? I tak i nie. Ciężko jednoznacznie stwierdzić. Ocenę daję na tak, ze względu na sentyment jaki mam do tej gierki. Kupowanie jej ma tak naprawdę sens jeżeli 5ciu lub 6ciu innych waszych kolegów także będzie w to grać - we dwóch, można chociaż trzeba mieć sporo samozaparcia. Samemu jednak jeśli kupicie to się rozczarujecie, bo nie ma z kim tam tak naprawdę pograć, a jeżeli chcielibyście zagrać tak z ludźmi na waszym poziomie to takich nie znajdziecie, bo w te gierke na serwerach tak naprawdę grają głównie sami weterani, którzy podobnie jak ja mają wiele wspomnień na temat tej gry. Poziomami graczy się nie wzorujcie jak kogoś tam zobaczycie z tego względu, że max poziom to 80ty ale można go zresetować do 0, więc tak naprawdę nie poziom określa gracza. On jedynie odblokowuje dodatkowe bonusy dla klas.

Jak ktoś dotrwał do końca mojej ściany tekstu to ma ode mnie szacun.
Pozdro dla starego "ND Battles" ^_^