İki tane duba varmış.
Birisi arabaların en çok çarptıkları,
en çok çamur attıkları,
en çok hasar aldığı yerdeymiş.
Diğeri onun karşısındaymış,
biraz daha kaldırım kenarında,
arabalardan ve hasardan uzakmış.
Hasar gören yıpranmış, kirlenmiş,
diğeri ondan iyi durumdaymış.
Her bir araba ona çarpıp üstünden geçtiğinde diğeri buna şahit olurmuş.
Hasar gören diğerine bir şeyler anlatmak istemezmiş,
kendisini anlamayacağını çünkü aynı durumda olmadığını düşünürmüş.
Fakat diğeri onun yaşadıklarına hep şahit olurmuş,
bundan dolayı ne yaşadığını anlayabilirmiş.
Kendisi hasar almasa bile onun aldığı hasarı hissedermiş onu gördükçe.
Hasar alan anlaşılmayacağını düşündüğü için konuşmamış,
şahitlik eden de onu anladığını söylemeye cesareti olmadığı için.
Öylece durmuşlar sokakta sonra.
Hiç konuşmadan.
Anlaşıldığını bilmeden ama anlaşılarak.
Ağlamasını tuttuğu zamanlarda diğerinin onun için ağladığını bilmeyerek.