" มันผ่านมาได้กี่วันแล้วนะ ตั่งแต่วันที่เราได้พบกับเรื่องในตอนนั้นในตอนที่เราออกไปหาสมุนไพรและพืชป่าบนเขา แต่ตอนนี้ไม่มีทั้งน้ำและอาหาร
พืชและผลไม้ที่กินได้ส่วนใหญ่ ผมก็กินไปจนหมดแล้ว แต่ก่อนคุณพ่อมักจะนำอาหารและน้ำมาแบ่งให้กับผมเพียงนิดเดียว แต่ผมก็มักจะแอบย่องไปหอบอาหารเหล่านั้นเพื่อเอาไปกินในตอนกลางคืนขณะที่คุณพ่อกำลังนอนหลับ
จากทางเดินบนภูเขาที่สูงชัน ผมเห็นต้นไม้และสิ่งที่อยู่ในป่า เป็นเข็มที่แหลมคมอันผุดขึ้นมาจากดิน
ในวันนั้นผมสะดุดลากต้นไม้ล้มจนข้อเท้าของผมได้รับบาดแผลจนเดินไม่ได้ คุณพ่อเมื่อเห็นอย่างงั้นแล้วจึงรีบฉีกเสื้อส่วนหนึ่งของคุณพ่อออกแล้วนำมันมาปิดแผลให้ จากนั้นจึงแบกผมไปหาความช่วยเหลือ
เวลาได้ผ่านมาชั่งยาวนาน เราได้พบกับบ้านหลังนึง คุณพ่อวางผมไว้นอกบ้านและบอกให้ผมรออยู่นี่ เพื่อที่จะไปขอความช่วยเหลือจากบ้านหลังนั้น แต่ว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนคุณพ่อก็ไม่กลับมา ผมจึงเลือกที่จะคลานตัวเข้าไปในบ้านหลังนั้น
ในตอนนั้นผมแบบมองเข้าไปข้างใน ทั้งอาหาร ทั้งเครื่องดื่ม ต่างก็น่าอร่อยทั้งนั้น แต่แล้วผมก็ได้เห็นผู้ชายที่ผมไม่รู้จัก ยืนอยู่ 2 คน พอผมคิดจะเรียกพวกเค้า ผมก็ได้เห็นร่างของคุณพ่อ เป็นร่างที่ไม่ขยับนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น
คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าได้พูดว่า "เราจำเป็นต้องลงมือถึงขั้นฆ่าเลยงั้นหรอ?" พอผมได้ยินคำพูดนั้นแล้ว อาการเจ็บปวดที่ข้อเท้ามันก็ชาลง และแล้วอีกคนก็ได้พูดว่า "จู่ๆหมอนี่ก็จะขโมยอาหารเราไปทั้งอย่างงั้น สงสัยคงเป็นโจรล่ะมั้ง?" นั่นทำเอาผมทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น
การที่เราจะลงไปจากเขานี้ได้ เราอาจต้องเจอหมีหรือสัตว์ร้ายต่างๆที่จ้องจะเอาชีวิตเราอยู่ ผมนั้นเป็นแค่เหยื่อที่ไม่อยากจะเจ็บตัวคนนึง ต่อให้เราดิ้นรนยังไงเราก็ไม่มีทางสู้มันได้
นั่นถูกตามที่คุณพ่อเคยพูดเอาไว้เลย ซักวันผมจะถูกฆ่าเอาถ้าผมลงเขา
ไม่ว่าจะกินไปเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ ไม่เพียงพอ ต่อให้เนื้อจะถูกปรุงมาดีเท่าไหร่มันก็ไม่มีรสชาติ ฉันกินมันอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด
พืชป่าและผลไม้ที่คุณพ่อเคยเอามาให้กินนั้นเป็นความอร่อยครั้งที่ยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ"