اشک و آهم می‌دهد از هجرِ یاران آگهی

می‌گدازد سینه‌ام را داغِ آن سَروِ سهی



باغ ویران است و مرغان بی‌نوا، ایوان تهی

ای بنان آخر کجایی تا نوایی سر دهی



یاد باد آن همدلی آن همدمی آن همرهی

سازِ محجوبی و آوازِ بنان، شعرِ رهی

و کسانی که در حال رقصیدن باشند ، توسط کسانی که نمی توانند

موسیقی را بشنوند ، تصور می شود که مجنون هستند

پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را



قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد

سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را



گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی

دوست ما را و همه ی نعمت فردوس شما را



گر سرم میرود از عهد تو سر بازنپیچم

تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت


اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

ای صبا نَکهَتی از خاکِ رَهِ یار بیار

بِبَر اندوهِ دل و مژدهٔ دل‌دار بیار



نکته‌ای روح‌فَزا از دهنِ دوست بگو

نامه‌ای خوش خبر از عالَمِ اسرار بیار



به وفایِ تو که خاکِ رَهِ آن یارِ عزیز

بی‌غباری که پدید آید از اغیار بیار

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش ست چون دوست در اوست



از دیده دوست فرق کردن نه نکوست

یا دوست به جای دیده یا دیده خود اوست