Michał Jerzy Milowicz (ur. 16 września 1970 w Warszawie) – polski piosenkarz, aktor telewizyjny, teatralny, musicalowy i filmowy, producent i reżyser filmowy, biznesmen.

Urodził się w Warszawie jako syn Barbary i Jerzego Milowiczów. Jego matka ukończyła Studium Stenografii i Stenotypii, pracowała jako handlowiec. Jego ojciec był filologiem polskim, krytykiem filmowym i dziennikarzem różnych czasopism. Jego pradziadek ze strony ojca był kompozytorem, a prababcia plastyczką. Jego dziadek ze strony matki grał na kilku instrumentach i śpiewał, a babcia była dziennikarką.

Jego rodzice byli fanami twórczości Elvisa Presleya, którego także słuchał od wczesnych lat i marzył o występach na scenie. Chętnie uczestniczył w przedszkolnych inscenizacjach. W szkole podstawowej uczęszczał do kółka wokalno-muzycznego, zdobywał nagrody w konkursach recytatorskich i śpiewał w chórze kościelnym. Mając 12 lat, był pod wrażeniem filmu Grease i Johna Travolty w roli Danny’ego Zuko, którego Milowicz także zagrał już jako 31-latek w musicalu Grease (premiera: 5 stycznia 2002) w reż. Wojciecha Kępczyńskiego w Teatrze Muzycznym „Roma”. W wieku 13 lat dostał w prezencie gitarę i sam nauczył się na niej grać. W liceum śpiewał hity Presleya przy ogniskach, w tym „Love Me Tender”. Przez jakiś czas był zafascynowany także sportem. Uczęszczał do szkoły sportowej, a zainspirowany filmem Wejście smoka z Bruce’em Lee, zapisał się na lekcje karate. Po maturze zdecydował się studiować na Akademii Wychowania Fizycznego.

Był na drugim roku studiów na AWF, gdy jego ojciec wypatrzył w gazecie ogłoszenie o castingu do musicalu Janusza Józefowicza Metro. Po eliminacjach nie znalazł się jednak na liście przyjętych. Poprosił jednak Józefowicza, by pozwolił mu zostać wolnym słuchaczem. Porzucił studia i w 1991 rozpoczął pracę sceniczną w Teatrze Dramatycznym, grając w musicalu Metro, z którym w 1992 wystąpił w Minskoff Theatre na Broadwayu. W latach 1995–2001 w Teatrze Studia Buffo odniósł sukces w tytułowej roli w spektaklu kabaretowo-rewiowym Elvis, którego był pomysłodawcą i współtwórcą, w reżyserii Janusza Józefowicza. Wkrótce nazywany był „polskim Elvisem Presleyem” i „następcą Johna Travolty”. W Studiu Buffo grał potem w produkcjach: Grosik 2 (Do grającej szafy grosik wrzuć II) z piosenkami lat 60., Tyle miłości, Niedziela na Głównym z piosenkami Wojciecha Młynarskiego, Przeboje, Przeżyj to sam i Obok nas. W 1998 w Teatrze Telewizji został obsadzony jako oficer w widowisku Dama od Maxima Józefowicza z Joanną Trzepiecińską.

Był związany z teatrami warszawskimi: Roma (2001–2003), Rampa (2003) i Komedia (2004), a także Teatrem Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni (2005). W 2010 w ZASP otrzymał dyplom aktora dramatycznego.

Grywał w farsach: Dobry wieczór kawalerski (2012) Doroty Truskolaskiej w reż. Piotra Nowaka jako striptizer Miki, który został omyłkowo zamówiony z ogłoszenia, Blondynki wolą mężczyzn (2011) Jana Kazimierza Siwka w reż. Piotra Dąbrowskiego w warszawskim Teatrze Palladium w roli lubiącego o siebie dbać metroseksualnego aktora, Mężczyzna idealny (2016) Andrzeja Pacuły w reż. Stefana Friedmanna w Teatrze Palladium jako telewizyjny showman, Klub mężusiów (2013) Kristofa Magnussona w reż. Andrzeja Rozhina w Teatrze Capitol w roli Andy’ego, Skok w bok (2018) Donalda Churchilla i Petera Yeldhama w reż. Andrzeja Rozhina w roli Jima, Przebój sezonu (2017) w reż. Krzysztofa Jaroszyńskiego w podwójnej roli jako celebryta Daniel Wielorak i więzień Stasiek oraz Mayday 2 (2018) Raya Cooneya w reż. Grzegorza Reszki jako bigamista John). W Teatrze Kamienica wystąpił w roli wujaszka Eryka Słonia w komedii ZUS czyli Zalotny Uśmiech Słonia (Cash on Delivery!: A Comedy) Michaela Cooneya w reż. Emiliana Kamińskiego.