Morze ze snów, miasto z koszmarów...

Po 8 latach, wracamy by ponownie odwiedzić Rapture. To zrujnowane już miasto jest... jeszcze bardziej zrujnowane i nareszcie podtopione. Dominują tu teraz szczegóły, których w jedynce doznać nie mogliśmy, wracają splicerzy, których nienawidziliśmy i ADAM, którego ochoczo wchłanialność, jednak po kolei.

Klimat:
Trochę mały temat, jednak zasługuje na własny, mini dział. W przeciwieństwie do jedynki, nie wcielamy się tu w byle jakiego Jake'a, który niczym chucherko potrafi bać się cieni zostawianych przez zastawiających na nas pułapki mutantów. W tej części jako Big Daddy, maszyna do zabijania w służbie małych fabryk cennej substancji, nie boimy się i śmiało wchodzimy do każdego zakamarka - to my zastawiamy pułapki. Horror więc znika, ale świat postapokaliptyczny jest i to widać na każdym kroku. Zalewające się korytarze i pozarastane koralami, glonami itd. restauracje i kluby - to wszystko potęguje odczucie wojny zakończonej przeszło 8 lat temu. Detal na detalu pochłania do świata miasta cudów.

Fabuła:
Mimo tego, że nad grą nie czuwało już IrrationalGames, fabuła nadal porywa. Nie opowiada o zemście, a o miłości, miłości rodzicielskiej między Tatuśkiem z pierwszego rzutu, a słodką Eleanor Lamb - dziewczynki, która jako jedna z pierwszych zatopiła strzykawkę w grupie opitych ADAMem. Problem w tym, że dziecko zostało brutalnie odebrane jej matce - Sofii, kobiecie sprowadzonej przez Ryana by rozluźnić konflikty w społeczeństwie. Sofia jednak pragnęła władzy i poddanych. W dobrze nam znanych dziennikach słyszymy jak rozjusza tłum przeciwko twórcy utopii. Ryan widząc w niej zagrożenie odsyła ją na powierzchnię, a dziewczynka trafia do niańki, której zostaje odebrana, odmieniona i oddana nam pod opiekę przy "pracy". Sofia zaszywa się jednak w Rapture i gdy tylko dostaje okazję - patrz niesławny sylwester 1958/59 - odbiera nam swą córkę i za sprawą plazmidu, każe nam wstrzelić sobie kulkę w łeb. Jednak po 10 latach budzimy się wezwani przez Eleanor, która panicznie potrzebuje pomocy od swego jedynego ojca.

Gameplay:
Przeszedł jedną bardzo dużą zmianę - dwie ręce, kończące erę zmiany między plazmidami, a bronią, co daje nowe pole do popisu w istocie mutacji. Te uzyskały nowe upgrade'y - wraz z nimi nie ulepszamy tylko damage'u albo czasu trwania, ale także każda mutacja zyskuje nową, przyjemną umiejętność np. telekineza w końcu pozwala miotać żywymi przeciwnikami. Oprócz tego dochodzą nowe bronie z ikonicznym drillem i nail gunem na czele. Również upgrade'y broni otrzymały małego reworke'a - teraz po dwóch standardowych ulepszeniach otrzymujemy dostęp do ekskluzywnego dla każdej pukawki i wiertła wzmocnienia typu podpalące gwoździe czy rażąca prądem strzelba. Jedyne co nie podoba mi się w broniach to niejaki speargun zastępujący kuszę - nie nadaje się tak jak ona do skrytobójczo podejścia do gry, jest głośna i toporna, i na szczęście otrzymujemy ją w późniejszym etapie gry. Nowa farba dotknęła też hakowanie, które jest teraz szybkie i oczywiste, ale wymaga zręczności, a także pozwala na hakowanie na odległość i nie pozwala nawet na chwilę wytchnienia, tym razem nie zatrzymując czasu w grze. Przywitać należy też nowy tryb pobierania ADAMa tudzież tryb defend the Little Sister. Mimo iż nie jest on często wymuszony, warto go wykorzystać. Jako Tatusiem, po odebraniu innemu bratu córy, możemy wraz z nią opróżniać trupy. Jednak to trwa co wykorzystują hordy przeciwników głodnych czerwonego śluzu. Bronie pozwalą nam teraz stawiać pułapki, a nawet małe wierzyczki co ułatwia nam wzbogacenie o cenną substancję. Po tym możemy jak zawsze ocalić lub zharvestować naszę dziewczę. Ogromną zmianę otrzymał system odkryć, zliczający teraz różnorodność broni i plazmidów podczas mordów. I jeszcze mała zmianka - toniki nieposiadają już kategorii co ułatwia grę, pozbawiając nas organizacji ADAMem.

Postacie i narracja:
Pierwsza klasa. Postacie są wiarygodne w swej niewiarygodności i świetnie wpisują się w kanwę wydarzeń. Voice Actorzy postarali się udzielając im głosu - wyraźnie słychać każdą emocję, a zwłaszcza przenikliwy brak radości, która dawno zniknęła, i której szukamy przez całą swą wędrówkę. Nie mam nic do zarzucenia.

Świat.
Od liniowych korytarzy po otwarte levele. Podobnie jak w jedynce - najpierw gra prowadzi za rączkę, a potem stopniowo ją puszcza. Co nie jest zepsute, tego nie trzeba naprawiać - pierwsze dwa liniowe poziomy są praktycznie kalką tych z jedynki - uczymy się walki wręcz z użyciem Electro Bolta, używania broni palnej, przeszukiwania, działania papierosów i alkoholu, hakowania czy używania apteczek w dokładnie tej samej kolejności i w ten sam lekko przymuszony sposób. Nie przeszkadza to jednak przy zupełnie nowych planszach. Nie odwiedzimy żadnej lokacji z jedynki, a nowe nieznane miejsca jak wcześniej mówiłem świetnie kreują klimat postapokaliptyczny dzięki swym detalom i postaciom.

Przeciwnicy:
Nadal głupi choć nie tak bardzo. Splicerów nigdy nie było trudno pokonać. I mimo tego, że jest teraz ich więcej, oraz że są też tacy więksi, to przy naszym arsenale nie stanowią dla nas problemu. Problemem stają się Big Sister - nowy twór Sofii mający wyeliminować zagrożenie w postaci Big Daddych. Walka z nimi odbywa się tylko po uwolnieniu wszystkich dziewczynek z poziomu. Zawsze jest wymagająca, a z levela na level te uczą się nowych sztuczek by dorównać nam w postępie, dzięki czemu zawsze stawiają nam wyznanie.

Grafika:
Nie będę się tu nad nią rozwodzić. Powiem tylko, że na tamte czasy grafika jest genialna i równie genialnie podbija klimat.

Podsumowując: 9/10 + tytuł arcydzieła za narrację, postacie i fabułę.