Análises recentes de heolaerialis

Ofensywa w Ardenach błędnie nazywana ostatnią niemiecką ofensywą na froncie zachodnim (po niej była choćby operacja Nordwind albo Konrad III albo Sonnenwerde na froncie wschodnim) to jedna z najbardziej przeoranych bitew w historii gier wojennych (planszowych i komputerowych). Przerobiona na dziesiątki sposobów i kombinacji. Zasady w tej wersji nie są skomplikowane i po kilku próbach i przeglądnięciu instrukcji (jak to bywa w każdej grze wojennej - jest wymagane przeczytanie instrukcji) jesteśmy w stanie zagrać pierwszą partię od prostych i krótkich scenariuszy ( 3 dni) po całość bitwy (13dni)

Przez długi czas Ash of Gods było nazywane klonem (i to takim bezczelnym ) fenomenalnej serii Banner Saga. Inspirowanie się to za dużo powiedzane, gra praktycznie wygląda na kopiuj-wklej Banner Saga ale... no właśnie ale o ile styl graficzny, ogólne prowadzenie fabuły jak i walki są podobne tak jest wiele istotnych zmian. Mamy większy wpływ na naszych podwładnych, na drogę którą nasze grupy będą się poruszać do wyznaczonego celu oraz walka ma inny ciężar taktyczny niż w Banner Saga. No i historia też nie jest tak fatalistyczna jak w BS.

Druga część z pierwszej trylogii Avernum kontynuuje niejako wątki z pierwszej części. Seria nie przeszła jakiś wielkich zmian więc dalej to jest ten sam stary dobry Avernum. Tylko bardziej dostosowany do dzisiejszych graczy.

Remake rimejka Exile. Dla niezaznajomionych to w latach 90tych wyszedł Exile 1 który kilka lat później dostał reamke Avernum 1 który znów kilka lat później dostał kolejnego remake'a a więc ową wersję Arcanum. Jakby nie patrzeć A1 to już klasyk i gra kultowa w dość wąskich kręgach rpgowyvch zapaleńców a szkoda. Świat Avernum jest wspaniały, całę opisy, zadania i wydarzenia robią wspaniały klimat. Gra jak i cała seria ( i jeszcze Geneforge i Queens Wish) są robione praktycznie przez jedną osobę.

"Duchowy" następca starych dobry Falloutów. Tym razem postapokaliptyczna wersja świata rozgrywa się w postsowieckiej rosji lat 2000.

Klasyka klasyków. Połączenie steampunka z fantasy. Maszyny i Magia. Kto nie grał niech żałuje. Kto określa się mianem fana rpgów a nie grał to żaden z niego fan rpgów. Tytuł obowiązkowy i to pomimo ponad 20lat od wydania. Poziom złożoności i możliwości prowadzenie zadań przebija w większości najnowsze wysokobudżetowe pozycje.

Mało jest strategii z okresu starożytnego Rzymu, jak już jakaś jest to albo bardzo wczesne początki republiki albo już najazdy barbarzyńców i ostateczny upadek cesarstwa zachodniego. Nic pośrodku. Tu pojawia się Alea Iacta Est w systemie AGEOD z okresem wojen domowych (i nie tylko, gdyż w dlc są np wojny punickie czy powstanie spartakusa (nie tych niemieckich komunistów tylko tego niewolnika ;) )) Niewątpliwymi zaletami są wierne oddanie epoce oraz sama mechanika gry która po nauce pozwala bez problemu na płynne wejście w inne tytuły z tego systemu (a jest ich trochę i każdy z innego okresu historycznego - które przeważnie są pomijane przez twórców).

Liczyłem na coś bardziej jak Fallout Tactics a dostałem postapo rozwałkę a'la hack&slash. Gra nastawiona bardziej na multiplayer - walki drużynowe/ffa/cpt/etc i tworzone mapy/scenariusze przez społeczność niż na typową grę single player. Kampania "fabularna" istnieje i to tyle co można o niej powiedzieć. Sama mechanika gry(walki) jest banalna - postać sama atakuje jak ma w zasięgu wroga, rozwój postaci/statystyki są banalne i nie idzie popsuć builda. Ogółem liczyłem na coś trochę innego i bardziej rozbudowanego a dostałem coś trochę innego.

Ogółem szkoda czasu. Gra ewidentnie niedokończona mimo wsparcia kickstarterowego. Leży fizyka postaci (skakanie,bieganie), walka (brak np opisów ile dmgu robi dana broń, mobki mają pierdyliard hp a ty padasz na hita, może dwa). Im głębiej schodzimy tym AI przestaje istnieć (jedynie w prologu[samouczku] wygląda tak jak powinno) przez zacinające się potwory po stojące w miejscu i nic nie robiące. Skill pointy dawane za achievementy (feats) oraz kilka za postęp fabularny. Jedynie na plus to system magii (znany jeszcze z starych ultim), czyli run.

Arkham Horror: Mother's Embrace bardziej przypomina sesję w Zew Cthulhu niż typową Lovecraftową grę. I to się chwali. Na początek wybieramy jednego z kilku bohaterów (badaczy jakby to była sesja), każdy ma inną historię/umiejętności/wady i zalety. A potem rzucamy się w wir wydarzeń godny dobrego scenariusza z Zewu. Na początek zostajemy zaproszeni w ten czy inny sposób (np. jako koledzy po fachu, jako dostawca mięsa [czy to zwierzęcego czy ludzkiego], czy z innych zawodowych przyczyn) do posiadłości profesor z Arkham. Przygoda rozpoczyna się od niespodziewanej śmierci gospodyni i próby wyjaśnienia tych okoliczności. A w jakie rejony rzeczywistości i Mitów to nas zaprowadzi to nikt tego nie wie. Utrata poczytalności gwarantowana.