Recent reviews by TheMaster

İlk vakayı anlatış bçimiyle beni gerçekten içine çekmişti. Beklediğimden iyi çıkacak bir oyun daha buldum sanmıştım. Ancak geliştiriciler ellerindeki en ilginç konuyu ilk bölümde harcayıp bende oluşturdukları beklentiyi sonraki vakalar ile karşılayamadılar. Sanki aynı özeni onlara göstermemişler gibiydi.

Her bölümü farklı bir tarzda anlatma fikri güzel fakat hem bunun iyi şekilde uygulandığını hem de anlatılan diğer hikayelerin çok ilginç olduğunu düşünmüyorum. Hep o ilk vakadaki tadı aradım ama maalesef sonrakilerde bunu bulamadım. Yine de oynamaya daha doğrusu tecrübe etmeye değer olduğunu düşünüyorum. Zira oynanış açısından çok da bir şey barındırmayan bir yapım.

Kolay kolay olumsuz vermem oyunlara ama bu oyun grafik dışında neredeyse her konuda ilk oyuna göre geri gitmiş. Birbirinin aynısı kapalı mekanlarda toplamda sadece üç düşman tipine karşı savaşarak kötü bir sunumla sıradan bir hikaye deneyimliyoruz.

İlk oyun da düşük bütçeli bir yapımdı ama teması ve görece iyi sunumuyla kendini oynatıyordu. Zombi düşmanların da verdiği bir gerginlik vardı. Bundaki düşman tasarımlarını görünce korkmayı ve gerilmeyi bırak gülesiniz geliyor. Zaten bu toplam üç düşmandan bir tanesi defalarca savaştığınız bir mini boss. Hatta final boss'un tasarımını bile bunun üzerine yapmışlar. Fiyasko gerçekten. Bir tane elektrik topu cesetlerin içine girip onları canlandırıyormuş güya. Korkutucu bir tema değil. Oyunun tek yaptığı şey sizi karanlıkla germeye çalışmak. Gerçi germeye çalışıyor mu ondan bile emin değilim.

Yani ben bir devam oyununun çoğu konuda önceki oyundan daha ileri gitmesini beklerim. Bu arkadaşlar da beni ilk Daymare ile ikna etmişlerdi daha iyisini yapacaklarına ama yanılmışım. En azından geriye gitmeseydi keşke ki oynarken keyif alsaydım.

Yıllar önce daha çocukken bir internet cafede denk gelip oynadığım "değişik" oyunun remaster edildiğini görünce bir yanım "keşke remake olsaydı" dese de habere sevinmiştim. Zaten fazla zaman geçmeden de oyun çıktı ve son zamanlarda oyunlara kendini vermekte zorlanan ben bir çırpıda başlayıp bitirdim.

Oynamadan önce 1982 tarihli sinema başyapıtı The Thing filmini bir kez daha izledim. Çünkü oyun bu filmin sonundan başlayıp hikayeyi devam ettiriyor. İzlemeyenlere filmi de tavsiye ederim.

Remastered konusuna gelirsek neredeyse yağ gibi akan bir remaster yapmışlar. Neredeyse diyorum çünkü iki kere crash yedim ve yoldaşlarımızın yapay zekası da bazen sapıtabiliyor. Ayrıca oyun modern yapımların çoğu gibi nereye gidip ne yapacağınıza kadar söylemiyor. Size şunu yap diyor ama o kadar. Gerisini kendiniz bulacaksınız ki çalışan bir beyniniz varsa zor bir şey değil.

Yani ben beğendim. Yine keşke remake olsaydı diyorum ama ne oyun ne de sinema dünyasında çok popüler bir marka olmadığı için biraz zor görünüyor. Son olarak tabii ki grafik ve sunum konusunda eskimiş ama bu zaten kaçınılmaz. Eski oyunlara karşı özel bir antipatiniz varsa tavsiye etmem.

Yeni oyuncu çekmek için oyunu bir süreliğine bedava yapıyorsunuz. Hayatımda ilk kez giriyorum oyuna. Tutorial oynamak ister misin diyorsunuz. Doğal olarak evet diyorum bakalım neymiş ne değilmiş şu oyun. Ama tutorial donup açılmıyor. Üst düzey bir salaklık gerçekten.

Game Pass kütüphanesinde görüp "bir deneyelim bakalım" kafasıyla başlarken oyun hayatımın en değişik tecrübelerinden birini yaşayacağımı tahmin edemezdim.

Snowrunner her türlü iklim koşulunda çamurlar içinde debelenerek yerlerine ulaşması gereken malzemeleri ulaştıracağınız, "ulan acaba şöyle bir şey yapabilir miyim" diyerek genlerinizde bulunan kestirme yoldan gitme sevdasıyla görünürde geçilmesi imkânsız yerleri geçmeyi deneyeceğiniz, bunu başarmanın sonucunda da adeta Souls oyunlarından bir boss kesmiş gibi bir hazza bürüneceğiniz, dağ taş tanımayıp düz yolda devrilen aracınıza "senin devrileceğin yeri s...." şekilnde bolca küfür edeceğiniz, kimi zaman hedefinize nereden nasıl gideceğinizi hesaplamaktan keyif alacağınız, kimi zaman ise muhteşem manzaralar ve atmosfer eşliğinde sakince aracınızı kullanmanın tadını çıkaracağınız benzersiz bir tecrübe.

Henüz başlamadığım birçok harita var. Sarınca saatlerce oynuyorum. Sıkmaya başlayınca da bir süre tekrar canım isteyene kadar ara veriyorum. Çünkü kendisi bir hayli uzun bir oyun. Şu anda mevcut haritaların yarısında bile değilim ve 250 saatte doğru gidiyorum. Pişman değilim.

Yazılım devi(!) Microsoft'un saçma salak sistemleri yüzünden saatlerce oynadıktan sonra kayıtlı oyunun kaybolması ve oynadığım yerleri bir daha oynamama sebep olması sonucu oyunu Steam'den almak zorunda kalmıştım. Aslında hem birçok harita DLC'ler ile geldiğinden dolayı hem de Microsoft'un rezil yazılımlarından en azından bu oyun özelinde kurtulduğum için böylesi daha iyi oldu.

Sonuç olarak gözünüze kestirdiyseniz bir yerlerden bir süre denemenizi tavsiye ediyorum. Kim bilir; belki siz de bende olduğu gibi bir hazine bulmuş hissine kapılabilirsiniz.

Years ago, when I first played The Talos Principle, I was enchanted with the atmosphere and the setting. It might have even boosted my interest in philosophy. I really felt like the character I was taking the role of. I was mindlessly solving puzzles and there was this godly voice that was telling me not to go to the tower no matter what. Who was that? What was the meaning of this world I was cruelly thrown into to solve puzzles? What was there in the tower? Why shouldn’t I go there? I felt the protagonist’s confusion in my bones.

Then, The Talos Principle 2 was announced this year. I pre-ordered it(which is something I rarely do) and began playing when it was released. The game was a continuation of the first one. The story commenced in an interesting way. I was intrigued and excited about what the devs cooked for us this time. And my expectations were met to some degree.

I realized pretty early that the solitude, the slight melancholy, and the solemn approach from the first game were significantly reduced. And these things held an important place for me in my experience years ago. They were still there, but some NPCs and a few other things were in contrast with them. They were cracking jokes and talking with their funny accents and tones. This fact undermined my experience. Fortunately, it became tolerable later on.

https://steamproxy.com/sharedfiles/filedetails/?id=3121175901

Another thing is big maps. Roaming them was a little exhausting for me. Yes, they were beautiful but it was still tiresome to run around especially if you are looking for an item to solve star puzzles. That was a really big hassle for me. I mean, scouring around in a huge map to find an item that can be easily overlooked is not fun. It’s tedious and sabotaging my experience. They were also not rewarding enough. The first game was full of easter eggs despite the relatively small maps, but this one is not offering much other than the scenery even if you search every corner.

The puzzles. Yes, they were pretty easy. I saw a lot of people complaining about that. Right before starting my journey, I promised myself that I wouldn’t look up the solutions on YouTube this time, having remembered the hard time I had in the first game. I cheated in a lot of puzzles then and I wouldn’t do that in The Talos Principle 2. In the end, I didn't even get the achievement about "spending 20 minutes in a puzzle" until the golden puzzles.

I just mentioned the negative sides for me but overall, The Talos Principle 2 is a great game even though it’s not what I expected. Its scale is much larger than what I was anticipating. I hope it sells well and we can see the next game because the hint of a sequel thrilled me. It seems the story might explore even greater lengths in the future. How can I help but get excited?

What I've concluded from this journey is that the robot race is flawed because we created them, and we are flawed. They have the same ambitions, same fears, and same disagreements as we do. They are seeking the answers to the same questions. Some of them are conservatives, some are dreamers. Nevertheless, they must overcome their fears.

Arkadaşım ile Gamepass üzerinden deneyimledik. Son zamanlarda oynadığım en eğlenceli oyunlardan biri oldu. Josef abimiz A Way Out'tan sonra kendini aşmış resmen. Oyunda ilerleyip sürekli o mekanikten öbürüne atlayınca gülerek "yok artık" diyorsunuz. Herkesin mutlaka oynaması gerek.

Oyunda devasa bir PvE içeriği var. Ben sadece ana oyun ve Morrowind paketini aldım. O kadar oynadığım halde daha başlamadığım bir sürü harita var. Tabii ki online odaklı bir yapım olmasından dolayı dövüş sistemi, animasyon kalitesi ve RPG derinliği pek iç açıcı değil. Ancak TES evreninde geçtiği, sürekli farklı yerlerde dolaştırdığı ve ister istemez lore ile haşır neşir ettiği için görev ağacını takip etmek benim açımdan keyifli. Ben çoğunlukla normal bir tek kişilik oyun gibi oynuyorum ve şimdilik memnunum.

Eğer devasa bir malikanede birbiriyle alakasız yerlerdeki kapıları açmak için alakasız odalardan eşyalar toplayıp, o sırada da bazı bulmacalar çözmek ve birkaç canavar avlamak isterseniz bu oyun tam size göre. Çünkü oyunun türü ve tek iyi yaptığı şey bu.

Bunlar dışındaki şeyler bütçe engeline takılmış veya uğraşmak istememişler. Hikayesi ortalama ve bunun büyük çoğunluğunu orada burada bulduğunuz günlüklerden öğreniyorsunuz. Bunun dışında hikaye sunumu yok gibi bir şey. Oyunun atmosferi güzel ancak bilerek kötü yerleştirilmiş kamera açılarıyla girdiğiniz odalarda önünüzde ne olduğunu görmenizi engelleyip ucuz şekilde korku yaratılmak istenmiş.

Oyunun tek amacı yukarıda bahsettiğim gibi sizi oradan oraya götürüp bulmaca çözdürmek. Onun dışında mantığa uymayan çok şey var ama bunları görmezden gelmeniz isteniyor. Örneğin VHS kaseti ile zaman yolculuğu yapmak ne alaka yani? Tamam yaratıkla falan dövüşüyoruz ama zaman yolculuğu tamamen bambaşka bir şey.

Olumlu verip vermemekte kararsız kaldım ama kendi türünde başarılı olduğu için olumlu veriyorum. Yenilikçi fikirlere sahip bir yapım olmadıkça bir daha bu türde başka bir oyun oynayacağımı sanmıyorum. Bana göre değil.

The Many Shall Suffer For The Sins Of The One

The Forgotten City beklediğimden çok daha iyi ve farklı bir yapım çıktı. Aşırı yavaş yürüyen bir karakterle oradan oraya işkence çekerek yürüyüp diğer karakterler ile sıkıcı ve seslendirilmemiş sohbetlere gireceğimizi falan sanmıştım. Bir şeye ilk bakışımda istemsiz olarak kafamda önyargıyla oluşturduğum şablonlardan biriydi bu. Ama ancak bu kadar yanılabilirdim galiba.

Oyun daha başlangıçta gizemi ile sizi içine çekmeyi başarıyor. Oyundaki her bir karakterin kendine özgü kişiliği ve hikayesi var. Birbirleriyle etkileşim içinde olduklarına da oyun boyunca sizi ikna ediyorlar. Diyaloglar ilgi çekici, karakterler ilginç ve hikaye de gizemiyle dikkati canlı tutmayı başarıyor. Oyunun geçtiği mekan küçük gibi görünse de aslında keşfedilecek birçok şey var. Bulduğunuz notlar bile çoğu oyunda olduğu gibi boş sözlerden ibaret değil. Hepsinin hikayeye ve dünyaya bir katkısı var.

Oyunda emeği geçenlerin potansiyeli büyük bence. Böyle yapımların desteklenmesi gerek. Sonraki projeleri de en az bunun kadar iyi ve daha büyük olur umarım. Fakat oyunun ana menüsünde yayıncılara not bırakırken spoiler vermek nedir yani? Evet. Bir hikayede plot twist olduğunu söylemek de spoiler yerine geçer.

Oyun verdiğim her kuruşa değdi. Tabi ben aldığımda henüz zam gelmemişti. Bu fiyata alın diyemem. Her halükarda aksiyon arayan ve uzun diyaloglardan hoşlanmayan kişilerin uzak durması gerekli.