Yürürken havada süzülüyordum sanki, göğü yarıp yeryüzünden ayrılan bir kuşun uçuşu gibi değil ama, rüzgarın mısır tarlasının üzerinde esişi, denizin özlem dolu gelgitleri, bulutların düşler kuran sürüklenişi gibiydi. Varlığım okyanusların derinleri kadar, gecenin kendinden hoşnut sessizliği kadar, günün sessiz monoloğu kadar saydamdı. Ruhumun her hali melodik bir tınıya yuva yapmıştı. Her düşünce açıktı bana; en saçma hevesler, en yüce derinlikler, hepsi aynı şen coşkuyla davetkardı. Her yeni izlenimin gelişini daha bana ulaşmadan, içimde uyanmadan önce duyumsuyordum. Bütün varoluş bana aşıktı sanki, her şey varlığımla önceden belirlenmiş bir uyum içinde hareket ediyor gibiydi; hepsi benim içimde kendini biliyordu, bütün bilmeceler, her şeyin açıklandığı mikrokozmik bir saadette çözülüyordu, en nahoş şeyler, en sersemce laf, en iğrenç manzara, en vahim çelişki bile. Daha önce belirttiğim gibi saat tam birde zirveye, en yüce kavrayışlara ulaşmıştım ki birden gözüme bir şey kaçtı, belki bir kirpik, bir toz zerresi, belki başka bir şeydi, bilmiyorum. Tek bildiğim, o anda büyük bir hızla umutsuzluğun derinliklerine yuvarlandığım. Benim kadar yükseklere çıkan ve tam o anda bile mutlak ve eksiksiz hoşnutluğa ulaşmanın ne kadar mümkün olabileceği şeklindeki kuramsal soruyla meşgul olan herkes bunu kolaylıkla anlayacaktır. O zamandan beri tam ve evrensel hoşnutluğu bilme umudumdan hepten vazgeçmiş bulunmaktaydım. Bırakın sürekli ve tam bir hoşnutluğu, münferit anların hoşnutluğunu bilmekten bile umudu kestim; Shakespeare'in dediği gibi, bir meyhaneci çırağının matematiği bile bu anların azlığını hesaplamaya kafidir.