Lubię Lisy. Tak jakoś mam, że jak widzę jakiegoś, to dostaje łapkę w górę. Ale czy Spirit of the North na to zasługuje?

Z początku wydaje się że mamy do czynienia z futrzastym symulatorem chodzenia i wtedy imho gra błyszczy najbardziej. Te widoki, muzyka, klimat… Dość szybko jednak okazuje się że oprócz szwędania się po Islandia-like lokacjach, mamy też do rozwiązywania zagadki środowiskowe i niestety wtedy radość z gry siada i płacze (or whatever does the fox say).

Zwłaszcza że dochodzą również elementy platformowe, które - tak między nami - darzę pielęgnowaną starannie od czasów Contry i Mario szczerą nienawiścią.

I wicie, rozumicie - dałbym to radę znieść - i to nawet z czwartego piętra, gdyby trzeba było. Niestety największą bolączką Ducha Północy jest nieudolność w komunikowaniu oczekiwań wobec gracza. Ot, czasem ścieżka prowadzi donikąd albo do jakiejś pobocznej znajdźki. Kiedy indziej jakaś sekwencja aktywowana umiejką jest stała a niekiedy tylko chwilowa. Nie zawsze też wiadomo gdzie w ogóle trzeba iść ani co zrobić. To nie Tomb Raider, gdzie narracja środowiskowa prowadziła gracza niemal za rękę. Dość powiedzieć, że te sześć i pół godziny jakie poświęcilem na ukończenie gry, mogłoby by być spokojnie ucięte o dwie, gdybym od razu włączył sobie walkthrough z jutuba zamiast miotać się po pokręconych lokacjach niczym banan w sokowirówce.

Fabuła w grze - jest. To chyba wszystko co mogę o niej napisać. Przyznam jednak, że gdy już spisywałem tytuł na straty, tak finał mnie wzruszył. Nic wielkiego, but it’s honest job.

Swoją drogą zabawne jest, że w menu możemy wybrać język a w czasie rozgrywki nie pada ani jedno słowo czy choćby napis.

Plus na pewno należy się za optymalizację - na ustawieniach Normal (czyli najniższych) gra chodziła na Steam Decku w raczej stałych 60 klatkach a nie wyglądała zauważalnie gorzej niż na wyższych. Sterowanie też jest ok, ogólnie pod względem technicznym nie mam żadnych zastrzeżeń.

Mówi się, że każda liszka swój ogonek chwali. I pomimo, że grało się całkiem miło, to nie jestem pewien czy poza kilkoma chwilami zachwytu nad warstwą wizualną, mógłbym Spirit of the North polecić. Cóż, widać potencjał, ale męczące mechaniki i brak klarownej komunikacji z graczem psują odbiór całości - bo z jednej strony mamy relaksującego szwendaczka a z drugiej chwile w których ma się ochotę rzucić padem o ścianę. Więc wybór zostawiam Wam - lubicie platformówki w których można się zgubić? Biercie. Wolicie klimatyczne podróże w stylu Zen - no to tak średnio bym powiedział.

Tak czy siak - ring-ding-ding-ding-dingeringeding!