Käyttäjän HilmiHoca viimeaikaiset arvostelut

Geçmişin hatrına oynadım ama artık eskisi gibi değil. Çocukken harikaydı; aynı oyun, ama artık sihri çalışmıyor galiba. Şimdi sadece hatırası güzel.

Red Dead Redemption 2, muazzam detaylarla bezeli açık dünyası ve etkileyici hikâyesiyle oyuncuyu 1899 Amerika’sının içine çekiyor. Bir bakmışsın tavşan avlıyorsun, bir bakmışsın varoluşsal kriz yaşıyorsun. Bir yandan kanun kaçakçılığı yapıp bir yandan da geyiklere çiçek toplamayı öğretiyorsun. Bir anda banka soygunundan çıkıp, beş dakika sonra ördeklerle duygusal bağ kurabileceğin türden bir oyun. Grafikler o kadar gerçekçi ki oyunda bazen sadece nehir kenarında oturup güneşin batışını izlemek istiyorsun. Atına isim verip ona elma yediriyorsun, duygusal bağ kuruyorsun, sonra bir uçurumdan düşüp üç dakika yasını tutuyorsun. Atınla geçirdiğin zaman ise... çoğu insani ilişkiden daha derin. Güldürürken düşündüren değil belki ama eğlendirirken içini biraz burkan türden. Yani kovboyluk var, ama yanında biraz vicdan, biraz hüzün ve bolca “Ah be Arthur” hissiyle. Sadece bir oyun değil; kaybolan bir dünyanın, yavaş yavaş çöken bir adamın hikâyesi. Zamanın yavaş yavaş aktığı, her şeyin çürümeye yüz tuttuğu bir dünyanın ağıtıdır. Arthur Morgan sadece bir kovboy değil; pişmanlıkla yoğrulmuş bir ruhun, yitip giden bir hayatın sembolüdür. Her köşesi keşfedilmeye değer, gerçek bir Vahşi Batı destanı. Bu oyun sadece oynanmaz; hissedilir, yaşanır. Kısacası, kovboyluk hiç bu kadar depresif ve keyifli olmamıştı!

Tırla yoldayım… Tepede ay, arkada yük var; değerli mi? Bilmiyorum ama ben öyle bir koruyorum ki sanırsın kutsal emanet taşıyorum.

Yol bomboş, kuş uçmuyor… Derken bir anda Mad Max evreninden fırlamış gibi üç kişi önüme atladı. Yani böyle “Pardon yolu mu kapattık?” falan yok. Direkt mafya havası. Biri gözlük takmış ama gece vakti! Dedim bu adam ya kör ya da gerizekalı (değilmiş).

Neyse, camı açıyorum “Ne istiyorsunuz?” diyorum. Adam direkt “Para ver,” diyor. Sanki ben tır şoförü değilim de Elon Musk’ın lojistik ayağıyım. “Yok,” dedim, “bu işler böyle yürümez.” Adam bir baktı, ben bir baktım… Sonrası zaten malum.

Bir anda ortam karıştı. Ben silahı çektim – ama bizim karakterin kol sanki sonradan takılmış, çatal bıçak seti gibi duruyor. Nişan alıyorum ama mermi sağa gidiyor, sola gidiyor, bir ara yukarıya sıkıyorum, NASA “bir şey mi fırlattınız?” diye arıyor!

Nişan alma konusunda biraz... nasıl desem... yetenek fakiriyiz. Mermiler havada takla atıyor ama kimseye isabet etmiyor.
Karşıdaki adamlar hiç etkilenmiyor.

Sonra bunlar üstüme geliyor. Ellerinde bıçak… Ama öyle normal bıçak değil ha! Biri bildiğin ekmek bıçağı getirmiş, sanırsın kavga değil sabah kahvaltısına hazırlanıyor. Diğeri çakıyla geliyor ama öyle ninja hareketleri falan yapıyor, biz zaten mermiyle bile vuramamışız, bıçaktan nasıl kaçalım?

İşin özeti: Dayak yedik. Bıçaklandık. Yük gitti. Tır desen zaten gitmiş.

Ama o sırada içimden bir ses şöyle diyordu:
“Bu oyun çok iyi lan…”

Bahçe var, kürek var, kazıyon işte daha ne olsun.

Kilometresi orjinal (değil). Motoru çok sağlam (değil, içinde katkı maddesi var), Direklerde boya yok (araba takla atmış). Ufak bir kazası var, Sadece tampon değişmiş ama kasko hasar kaydını şişirmiş (araba pert). Zaten daha ilk sahibinden aldık (yersen). Abi en son ''900 Bin'' olur aşşağısı inan kurtarmıyor ( ''550 Bine'' aldım).

Guzel Oyun.

-Komutanım, vuruldum Komutanım!
--Dayan asker, yetişiyoruz!
-Komutanım, bacağımı hissetmiyorum, galiba yürüyemeyeceğim.
--Siktiret bişi olmaz ellerinle sürünürsün.
-Emredersiniz, komutanım!

Dayı bizim Muhittin abi gibi oldum mk.

dipnot: Hayalimdeki meslek!

Mükemmel Oyun Ya.

Business Business.