Chociaż o serii Marathon słyszałem wcześniej przy okazji jakiegoś dokumentu o gamingu na Macintoshach, to nigdy nie miałem okazji na własnej skórze "spróbować" jak smakuje rozgrywka w 30 letnim pradziadku współczesnych FPSów. Prawdą jest, że to te wszystkie gry "doomopodobne" wyglądają dokładnie jak jedna i ta sama gra, tylko z innym zestawem map i broni. Classic Marathon nie jest pod tym względem wyjątkiem i gra się w niego dokładnie tak jak w inne FPSy z tamtej epoki - co jest dużym plusem, bo to działa po dziś dzień. Jak dobrze się gra w Classic Marathon udowadnia moje "pogram 15 minut, by zobaczyć o co tyle krzyku", które skończyło się na 2 godzinach snucia się po ciasnych korytarzach kosmicznej cytadeli.

Jak wiele się zmieniło w tej odświeżonej wersji względem oryginału? Nie mam pojęcia. Domyślam się, że dodano obsługę współczesnych rozdzielczości i pełne wsparcie dla nowoczesnych procesorów, bo gra nie ma absolutnie żadnych problemów z działaniem. Nie jest zabugowana, obraz nie lata, myszka nie ucieka za ekran - dosłownie wszystko tu działa.

Jedyną rzeczną, która wyróżnia Classic Marathon na tle innych pacjentów gamingowej geriatrii jest interfejs. Ch*lernie przypomina mi to System Shock, gdzie także wszystkie parametry były wyświetlane w ten charakterystyczny sposób zasłaniając połowę ekranu informacjami o tym co posiadamy. Może nie było to najpraktyczniejsze rozwiązanie, ale było najbardziej czytelne i ch*lernie dobrze to działa w takich grach. Kompletnie nie czuć, że obcuje się z czymś przestarzałym, do czego obsługi potrzeba grubej instrukcji, bo przez tą intuicyjność i czytelność, to wszystko jest zrozumiałe i "na swoim miejscu". Dodaje to masy klimatu do gry, jest spójne tematycznie, a przede wszystkim agreguje informacje w jednym miejscu - mapa z radarem jest zaraz obok ekwipunku, który wyświetla informacje o posiadanym orężu i stanie amunicji, a energia jest w centralnym miejscu obok okna rozgrywki. Kurdę, w to serio można było grać godzinami.

Chociaż o serii [b]Marathon[/b] słyszałem wcześniej przy okazji jakiegoś dokumentu o gamingu na Macintoshach, to nigdy nie miałem okazji na własnej skórze "spróbować" jak smakuje rozgrywka w 30 letnim pradziadku współczesnych FPSów. Prawdą jest, że to te wszystkie gry "doomopodobne" wyglądają dokładnie jak jedna i ta sama gra, tylko z innym zestawem map i broni. [b]Classic Marathon[/b] nie jest pod tym względem wyjątkiem i gra się w niego dokładnie tak jak w inne FPSy z tamtej epoki - co jest dużym plusem, bo to działa po dziś dzień. Jak dobrze się gra w [b]Classic Marathon[/b] udowadnia moje "pogram 15 minut, by zobaczyć o co tyle krzyku", które skończyło się na 2 godzinach snucia się po ciasnych korytarzach kosmicznej cytadeli. Jak wiele się zmieniło w tej odświeżonej wersji względem oryginału? Nie mam pojęcia. Domyślam się, że dodano obsługę współczesnych rozdzielczości i pełne wsparcie dla nowoczesnych procesorów, bo gra nie ma absolutnie żadnych problemów z działaniem. Nie jest zabugowana, obraz nie lata, myszka nie ucieka za ekran - dosłownie wszystko tu działa. Jedyną rzeczną, która wyróżnia [b]Classic Marathon[/b] na tle innych pacjentów gamingowej geriatrii jest interfejs. Ch*lernie przypomina mi to [b]System Shock[/b], gdzie także wszystkie parametry były wyświetlane w ten charakterystyczny sposób zasłaniając połowę ekranu informacjami o tym co posiadamy. Może nie było to najpraktyczniejsze rozwiązanie, ale było najbardziej czytelne i ch*lernie dobrze to działa w takich grach. Kompletnie nie czuć, że obcuje się z czymś przestarzałym, do czego obsługi potrzeba grubej instrukcji, bo przez tą intuicyjność i czytelność, to wszystko jest zrozumiałe i "na swoim miejscu". Dodaje to masy klimatu do gry, jest spójne tematycznie, a przede wszystkim agreguje informacje w jednym miejscu - mapa z radarem jest zaraz obok ekwipunku, który wyświetla informacje o posiadanym orężu i stanie amunicji, a energia jest w centralnym miejscu obok okna rozgrywki. Kurdę, w to serio można było grać godzinami.