Νῦν ἐγγίζει τὸ τέλος ἐπὶ σὲ καὶ ἀποστελῶ τὴν ὀργήν μου ἐπὶ σὲ καὶ κρινῶ σε κατὰ τὰς ὁδοὺς σου καὶ θήσομαί σε κατὰ πάσας τὰς βδελυγίας σου· καὶ οὐ φείσεται τὸ ὀφθαλμός μου ἐπὶ σέ, καὶ οὐ μὴ οἰκτειρήσω· ἀνθ’ ὧν τὰς ὁδοὺς σου ἐπὶ σὲ ἐπιθήσομαι, καὶ τὰ βδελύγματά σου ἐν μέσῳ σου ἔσται, καὶ ἐπιγνώσῃ ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ πατάσσων.

Διὰ τοῦτο ὑπόμεινόν με, λέγει Κύριος, ἕως ἂν ἀναβῶ εἰς τὴν μαρτυρίαν· ὅτι κρίμα μου συναγαγεῖν ἔθνη καὶ συναγαγεῖν βασιλεῖς, τοῦ ἐκχεῖν ἐπ’ αὐτοὺς πᾶσαν τὴν ὀργήν μου, ὅτι ἐν πυρὶ ζήλου μου καταναλωθήσεται πᾶσα ἡ γῆ.

τίς ἀντιστήσεται ἐνώπιον τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς ἀντιστήσεται ἐν τῷ θυμῷ ὀργῆς αὐτοῦ; ὁ θυμὸς αὐτοῦ ἐκχεῖται ὡς πῦρ, καὶ οἱ βράχοι κατακεκλᾶσθαι ἀπ’ αὐτοῦ.

Ἀνέβη θάνατος διὰ τῶν θυρίδων ἡμῶν, εἰσῆλθεν εἰς τὰς οἰκίας ἡμῶν ἐξολεθρεῦσαι νήπια ἔξωθεν, ἐκλεῖσαι νέους ἐκ τῶν πλατειῶν.

Ἰδοὺ γὰρ Κύριος ὡς πῦρ ἥξει, καὶ ὡς καταιγὶς τὰ ἅρματα αὐτοῦ, ἀποδοῦναι ἐν θυμῷ ὀργὴν αὐτοῦ καὶ ἀπειλὴν αὐτοῦ ἐν φλογὶ πυρός. Ὅτι ἐν πυρὶ Κυρίου κριθήσεται πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν ῥομφαίᾳ αὐτοῦ πᾶσα σὰρξ, καὶ πληθυνθήσεται τραυματιῶν Κυρίου

Καὶ ἔσται οἱ τετραυματισμένοι Κυρίου ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀπ’ ἄκρου τῆς γῆς ἕως ἄκρου τῆς γῆς· οὐκ ἐκλαπήσονται, οὐδὲ συναχθήσονται, οὐδὲ ταφήσονται· εἰς κόπριον ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς ἔσονται.

Συνάξω εἰς αὐτοὺς κακὰ καὶ τὰ βέλη μου ἐκτελέσω εἰς αὐτούς. Πεινῶντας καταφάγεται αὐτοὺς καὶ τὸ δόρυ ἐξειλείψει αὐτούς καὶ δόντες ὄρνεα ἀπολέσουσιν αὐτούς, καὶ ὁδόντες θηρία μετὰ ὀργῆς. ἔξωθεν ξίφος ἀπολεῖ αὐτούς, καὶ ἔσωθεν φόβος, νέον συν νεανίσκῳ, παρθένον συν τῷ γέροντι, μετὰ τοῦ πεπολιωμένου ἡμέρᾳ.

καὶ ὀργισθεὶς ὀργισθήσομαι καὶ ἀποκτενῶ ὑμᾶς ἐν μαχαίρᾳ, καὶ ἔσονται αἱ γυναῖκες ὑμῶν χῆραι καὶ τὰ τέκνα ὑμῶν ὀρφανοί.

Ἰδοὺ γὰρ ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται ἀνίατος καὶ θυμοῦ καὶ ὀργῆς θέσεως, θῆναι τὴν οἰκουμένην ἄπασαν ἐρήμην, καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπολέσαι ἐξ αὐτῆς.