Gra wrzuca nas samych do wielkiego świa... znaczy, można grać w 8 osób, ale ja nie mam znajomych, więc grałem sam.
kontynuując: zabieg ten ma nam nadać refleksji, iż w istocie - jesteśmy tylko istotą w istot rojowisku - co jest podstawą metafory jaką kreator chce nam przekazać, i która - może okazać się fascynująco trafna do naszego stylu życia;
Przychodzi nam grać w tym tworze postaciami o ziemniaczanych twarzach, nie wyróżniających się wyglądem od potworów które zabijamy - co oczywiście jest metaforą do tego że twórca nie potrafi w tworzenie postaci w blenderze.

Tak więc... producent zapomniał iż estetyka może być przydatna w życiu.
Tego - że nie należy zaniedbywać nauki o pięknie.

Ale to - to dopiero początek:

Game design jest skuty łańcuchami tautologii - parę pomysłów prostych jak cepy, żadnej dystynkcji w rozgrywce, mechanika niczym od oprawców. Fabuła pozbawiona urody koniunktywu.

Warto znaleźć też plusy tej produkcji, otóż... To prawda że można jej wiele zarzucić, ale nadmiaru w wywoływaniu dopaminy - nikt jej nie zarzuci, i tego się trzymajmy.

podsumowując:
Retoryka Dani'ego jest zaprawdę, aż nazbyt parciana.
Twórca ponga obracał się w grobie gdy ujrzał że gry stoczyły się do tego poziomu.

Polecam,
Piotr Wardęga.

Gra wrzuca nas samych do wielkiego świa... znaczy, można grać w 8 osób, ale ja nie mam znajomych, więc grałem sam. kontynuując: zabieg ten ma nam nadać refleksji, iż w istocie - jesteśmy tylko istotą w istot rojowisku - co jest podstawą metafory jaką kreator chce nam przekazać, i która - może okazać się fascynująco trafna do naszego stylu życia; Przychodzi nam grać w tym tworze postaciami o ziemniaczanych twarzach, nie wyróżniających się wyglądem od potworów które zabijamy - co oczywiście jest metaforą do tego że twórca nie potrafi w tworzenie postaci w blenderze. Tak więc... producent zapomniał iż estetyka może być przydatna w życiu. Tego - że nie należy zaniedbywać nauki o pięknie. Ale to - to dopiero początek: Game design jest skuty łańcuchami tautologii - parę pomysłów prostych jak cepy, żadnej dystynkcji w rozgrywce, mechanika niczym od oprawców. Fabuła pozbawiona urody koniunktywu. Warto znaleźć też plusy tej produkcji, otóż... To prawda że można jej wiele zarzucić, ale nadmiaru w wywoływaniu dopaminy - nikt jej nie zarzuci, i tego się trzymajmy. podsumowując: Retoryka Dani'ego jest zaprawdę, aż nazbyt parciana. Twórca ponga obracał się w grobie gdy ujrzał że gry stoczyły się do tego poziomu. Polecam, Piotr Wardęga.