تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت


اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

ای صبا نَکهَتی از خاکِ رَهِ یار بیار

بِبَر اندوهِ دل و مژدهٔ دل‌دار بیار



نکته‌ای روح‌فَزا از دهنِ دوست بگو

نامه‌ای خوش خبر از عالَمِ اسرار بیار



به وفایِ تو که خاکِ رَهِ آن یارِ عزیز

بی‌غباری که پدید آید از اغیار بیار

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش ست چون دوست در اوست



از دیده دوست فرق کردن نه نکوست

یا دوست به جای دیده یا دیده خود اوست

تا چند کنی بر گذر عمر حوصله ای دوست

بشتاب و بگیر دامن این قافله ای دوست

دنیا همه پوچ و باطل و بی معناست

مگذار بیفتد بین من و تو فاصله ای دوست

عاقبت گر عمری باشد ماندگار

می‌گذارم این سخن را یادگار

می‌نویسم روی کوه بیستون

زنده باد یاران خوب روزگار

بر ما غم زمانه زهر سو که رو کند

مائیم و روی دل به همه حال سوی دوست



ما جز رضای دوست تمنا نمی‌کنیم

چون آرزوی ماست همه آرزوی دوست