Deep Sky Derelicts jest grą, która zaczyna się słabo, a kończy jeszcze gorzej. I choć były momenty przyjemne, to jednak zawsze coś wychodziło nie tak.

Początek gry – uważam, że ta gra ma jeden z najgorszych samouczków, jakie do tej pory widziałem. Poza kilkoma okienkami dialogowymi (które bardzo łatwo przegapić), opisującymi – w mojej opinii – przypadkowe elementy rozgrywki, ta gra nie wyjaśnia prawie nic. Zamiast kilku prostych plansz graficznych, które zaprezentowałyby KAŻDĄ mechanikę, twórcy zostawili nam kodeks. Kodeks, czyli coś w rodzaju encyklopedii, w której (nie wszystkie) aspekty gry zostały opisane, uwaga, każdy na osobnej stronie! Nie będzie przesadą napisać, że szybciej odpowiedź można znaleźć w Internecie niż w tym kodeksie. I nie byłoby w tym wszystkim nic złego, bo czasem fajnie jest odkrywać grę samemu, po kawałku. Tutaj jednak bez niektórych informacji granie nie jest zbyt przyjemne.

Pierwsze godziny gry, głównie ze względu na mechanikę związaną z zarządzaniem energią, są bardzo wolne. Ciągle trzeba wracać, żeby uzupełnić zapasy, walki też trochę się przeciągają, a przez to gra wydaje się mozolna. Jest jednak pewna satysfakcja ze stopniowego poznawania postaci i zdobywania nowych umiejętności oraz przedmiotów – dzięki temu gra aż tak nie odpycha, a frustracja związana z różnymi błędami i niedociągnięciami jeszcze przegrywa walkę z chęcią kontynuowania rozgrywki i dalszego poznawania świata.

Środek gry – na tym etapie mamy już jakieś pojęcie odnośnie tego, co się dzieje, a także wiemy, w jakim kierunku zmierzają nasze postacie, jeśli chodzi o ich umiejętności oraz rolę podczas walki. Potyczki z przeciwnikami zaczynają wyglądać bardzo podobnie, ale nie są ani łatwe, ani trudne. Coraz częściej zaczynają za to irytować błędy, które się pojawiają – głównie te związane z niemożliwością otworzenia jakiegokolwiek menu. Sprawiają one, że nie można, na przykład, zapisać albo wczytać gry oraz otworzyć ekwipunku. I choć da się te błędy naprawić, to jest to bardzo irytujące i czasochłonne (a sam błąd pojawia się dosyć często).

Koniec gry – nasze postacie mają już maksymalny poziom, mamy też wystarczająco zasobów, żeby stworzyć dokładnie taki ekwipunek, jaki tylko chcemy. W tym momencie gra staje się żartem. Każda walka kończy się w pierwszej turze i dosłownie nie da się przegrać. Jedyne, co nam pozostaje, to tylko kończyć pozostałe misje, podpierając przy tym głowę o dłoń, żeby przypadkiem nie zrobić sobie krzywdy, gdy już zaśniemy. I nie, to nie jest „ostatnie kilkanaście minut gry”, to ciągle kilka godzin rozgrywki, które nie dostarczają już żadnej przyjemności. Nawet ostatnia walka jest żartem, ponieważ nie jest ani trochę trudniejsza od jakiegoś losowego starcia na planszy.

Po skończonej kampanii mogą pojawić się myśli takie jak: „hej, może spróbuję przejść tę grę jeszcze raz, ale innymi postaciami”, ale – uwierzcie mi – nie warto. Jakich klas byście nie wybrali, rozgrywka będzie wyglądała prawie identycznie. Zamiast tego lepiej spróbować drugi tryb gry – arenę. I nie dlatego, że jest to tryb lepszy, ale po to, żeby zobaczyć, jak bardzo jest on niezbalansowany. Tak jak kampania była okropnie prosta, tak tutaj można wylosować walki wręcz niesprawiedliwie trudne. „Na szczęście” gra pozwala nam oszukiwać na wiele różnych sposobów, więc jakoś tę arenę da się ukończyć. Ponieważ jest to tryb krótki, wydaje mi się, że powinien on zostać wykorzystany jako samouczek, ale nie chcę znowu poruszać tego tematu…

Gdyby w Deep Sky Derelicts zbalansować umiejętności i przeciwników, naprawić błędy oraz zmienić wszystko to, co się nie sprawdziło, to byłaby to gra przeciętna. A tak… ech. Jedyne, co sprawia, że nie żałuję sprawdzenia tej gry, to że wydałem na nią tylko dyszkę. Niby marne pocieszenie, ale no cóż.

This is one of those weird in a good way games that does a lot to impress you with little.
I've looked for a Darkest Dungeon alternative and this might be it. It's not as "direct" in ways of exploring but its not half bad either. For the price tag I say its worth getting into it.