london

Ubisoft’un Watch Dogs serisi, teknoloji çağında bireylerin sisteme karşı verdiği savaşı anlatan, siberpunk’a göz kırpan, hacker’larla dolu bir şehir isyanıydı. İlk oyun karanlık ve ciddi, ikinci oyun ise renkli ve daha genç bir enerjiye sahipti. Ve sonra geldi sıra üçüncü oyuna: Watch Dogs: Legion.

“Her karakter oynanabilir!” gibi devrimsel bir iddiayla yola çıkan Legion, kağıt üstünde harika fikirlerle doluydu. Ama ne yazık ki bu fikirler çoğu zaman derinlikten uzak, yüzeysel ve tekrar eden mekaniklerle bezeli bir deneyime dönüştü. Gelin birlikte bakalım: Herkes kahraman olabiliyor mu, yoksa hiç kimse mi aslında önemli değil?


Oyunun en büyük satış noktası şu: Bu şehirdeki herkesi oynayabilirsin. Evet, kelimenin tam anlamıyla. Sokakta yürüyen yaşlı teyzeden, bir teknoloji mühendisine, bir taksi şoföründen bir casusa kadar herkes potansiyel bir DedSec üyesi olabilir. Onları izleyebiliyor, yeteneklerini görebiliyor, görevler yaparak onlara katılma teklifinde bulunabiliyorsun.

Bu fikir ilk başta heyecan verici. Çünkü gerçekten de sistemin gözüktüğü kadar detaylı çalıştığını görmek etkileyici. Her karakterin kendi günlük rutini, ailesi, işi, alışkanlıkları var. Bu neredeyse bir Black Mirror bölümü gibi.

Ancak iş uygulamaya gelince… Bu sistemin ne kadar yüzeysel kaldığını fark ediyorsun. Karakterlerin animasyonları aynı, diyaloglar benzer, seslendirmeler birkaç farklı modelin ötesine geçemiyor. Bir karakterin özel “yeteneği” aslında diğer 20 karakterde de var. Aynı tip dövüş stilleri, aynı silahlar, aynı tepkiler…

Ve işin ironik tarafı şu: Oyunda herkes kahraman olabildiği için, aslında kimse özel hissettirmiyor. Oynadığınız karakterin geçmişi, duygusal bir gelişimi, karakter arkı yok. Hikâyede sizi taşıyan, kararlarıyla yönlendiren bir ana karakter yerine, sessiz bir kolektif var. Ama bu kolektifin de ruhu yok.


Watch Dogs: Legion’da Brexit sonrası çöküş yaşayan distopik bir Londra var karşımızda. Şehir özel güvenlik şirketlerinin denetimine girmiş, sivil özgürlükler ellerinden alınmış, herkes gözetleniyor. Yani ton olarak, aslında oldukça ciddi ve önemli bir hikâye anlatılmak istenmiş.

Ama iş anlatıma geldiğinde her şey çok yüzeysel kalıyor. Karakterlerin kişisel dramları olmadığı için, hikâyedeki gelişmeler seni etkilemiyor. “Hadi şu güvenlik merkezini hack’leyelim”, “Bu gazeteciyi kurtaralım” gibi görevler ilk başta ilgi çekici. Ama çok kısa sürede şunu hissediyorsun: Bu görevleri kimin yaptığı hiç fark etmiyor. Çünkü anlatım hep aynı, sonuçlar hep aynı, reaksiyonlar hep aynı.

Oyunun yapay zekâ yardımcısı Bagley, bazen mizahi, bazen ciddi bir tonla size eşlik ediyor. Ama o bile zamanla kendi kendini tekrar eden bir sese dönüşüyor. “Direniş” gibi güçlü bir tema, bu kadar boş karakterlerle anlatılınca maalesef samimiyetini kaybediyor.


Oynanış konusunda Ubisoft’un klasik formülü burada da devrede. Açık dünya haritası, noktalar, kuleler, yan görevler, araçlarla seyahat, düşman üsleri… Her şey var. Ama oynanabilir karakter sistemi burada bir avantaj mı, yoksa bir yük mü, tartışılır.

Her karakterin bir ya da iki özel yeteneği var. Biri bir drone’u kontrol edebiliyor, biri inşaat işçisi olarak alanlara girip çıkabiliyor, biri gizlice kameraları hack’leyebiliyor. Bazı karakterlerin dövüş yetenekleri daha iyi, bazılarının silahları farklı.

Ama bu farklılıklar genellikle oynanışa derinlik katmaktan çok, kısıtlı çözümler sunuyor. Örneğin bazı görevler sadece belirli türde karakterlerle daha rahat yapılabiliyor. “Evet ya, şimdi inşaatçı çağırayım, çünkü o bu bölgeye kolay girer.” Bu taktiksel planlama güzel, evet. Ama görevlerin kendisi o kadar tekrar ediyor ki, bu taktiksel yön bile kısa sürede anlamını yitiriyor.

Ayrıca yapay zekâ düşmanlar o kadar zayıf ki, kimle oynadığınız da bir noktadan sonra önemli olmuyor. Silahı olan herkesle her görevi yapabiliyorsunuz. Bu da karakterlerin birbirinden farklı olmasının oynanışa etkisini büyük oranda yok ediyor.


Görsel anlamda, Londra’nın atmosferi başarılı yansıtılmış. Neon ışıkları, güvenlik kameralarıyla dolu sokaklar, isyan duvar yazıları, kurgusal propaganda afişleri gerçekten etkileyici. Özellikle gece saatlerinde yağmur altındaki şehir, cyberpunk bir hava veriyor.

Ama ne yazık ki şehir yaşadığı kadar yaşamıyor. NPC’ler tepkisiz, çevresel detaylar yetersiz, etkileşimler çok sınırlı. “Her karakter oynanabilir” fikri o kadar büyük yer kaplamış ki, dünya tasarımı biraz geri plana atılmış gibi.

Teknik anlamda da oyun çıkışında çok sayıda bug ve optimizasyon sorunu yaşadı. Karakterlerin yüz animasyonları çoğu zaman yapay hissettiriyor. Bazı görevlerde karakterlerin seslendirmeleri birbirine karışabiliyor, hatta bazen oyunu çökerten hatalar bile yaşandı.


Watch Dogs: Legion, kağıt üzerinde muazzam bir projeydi. Herkesin oynanabilir olması, özgürlük temasının vücut bulmuş hali gibi görünüyordu. Ama iş pratikte öyle olmadı.

Hikâyesi duygusal bağ kurmanıza izin vermiyor, karakterler unutulmaz olmaktan uzak, görevler tekrar ediyor, oynanış yüzeysel kalıyor. Elinizde muhteşem potansiyele sahip bir LEGO seti var ama size sadece dört parça verilmiş gibi hissediyorsunuz.

Yine de bazı yönleriyle oyun takdiri hak ediyor. Cesur bir fikir ortaya konmuş, sistematik bir karakter yapısı kurulmuş, teknolojik bir isyan kurgulanmış. Ama her şeyin biraz “beta” hissi vermesi, bu deneyimin ömrünü kısaltıyor.

Eğer farklı bir deneyim arıyorsanız ve sistemin potansiyeline kendi hayal gücünüzle katkı sağlayabilecek biriyseniz, Watch Dogs: Legion bir süre sizi oyalayabilir.

Ama karakterinize, hikâyenize ve dünyanıza anlam yüklemeyi seven bir oyuncuysanız… Ne yazık ki Londra’nın bu versiyonunda aradığınız o ruhu bulamayabilirsiniz.

Quite boring. Navigation and map markers are annoying, driving is not fun, stealth is easily broken and then all hell breaks loose.

The concept of "everybody is playable" is nice though.