I always said to my friends that I wanted to play a game where I was an abstract entity (well, technically, I told them I was going to write a piece about that, but I always ended up getting caught in something else, you know how it goes), but some said it couldn't be done, some said time wasn't ripe yet, others said "Postmodernism in gaming!? Come on, get your head straight, man!". This game proved us all wrong and it's the greatest feeling that ever graced my computer.

Oynadığım en muhteşem oyunlardan birisi kesinlikle. Bu türden yani oyunun -programı veya anlatıcısı diyelim- ile münakaşaya girdiğimiz oyunlar ve örnekleri Stanley Parable'den sonra artık tat vermiyordu. Özgün olamıyorlardı ve şahsen beni eğlendirmiyorlardı. Ama bu oyunda inanılmaz farklılık var. Özellikle mizahi çok iyi oyunun. Kahkahalar atarak oynadım. Yapılan espriler, düşülünen komik durumlar, atışmalar vs vs çok keyifliydi. Oyun da bölüm bölüm çok zevkliydi. Sürekli farklı yapıda ilerleyen ve zekice tasarlanmış örnekler ile kendini yenileyen bir yapıya sahip. Sadece şu 2. bölümde çok sıkıldım. Sherlock'un olduğu kısım aşırı bayattı ve oyunun başında bu kadar sıkıcı bir bölüm ile karşılaşıyor olmak aslında beni şüphelendirmişti ama oyun geri kalan bölümlerde şaha kalktı diyebilirim. Müthiş bölümler, müthiş bir son diyebilirim. Oynayın, oynattırın demekten başka bir şey diyemiyorum (o kadar şey yazmamışım gibi).

Such a short yet interesting game!